Το 1946, ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο 50^ο  Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης, μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Τα γεγονότα, ότι λόγω της κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος, ότι είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί σε μαραθώνιο και η έλλειψη προπόνησης, προκαλούσαν τη σύζυγό του: «Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις». Έτσι ξεκίνησε τις προπονήσεις ακόμα και μέσα στο χιόνι, ενώ κάποια στιγμή λιποθύμησε από εξάντληση.

Στις 4 Απριλίου 1946, επιβιβάστηκε σε αεροπλάνο πετώντας για Αμερική. Στην Αμερική οι γιατροί πίστευαν πως θα πέθανε από εξάντληση κατά τη διαδρομή, καθώς ήταν εξαιρετικά αδύναμος και καχεκτικός. Προπολεμικά ο Κυριακίδης είχε συμμετάσχει στο Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1930, εγκαταλείποντας λόγω των καινούργιων αθλητικών υποδημάτων που του είχαν χαρίσει οι Έλληνες ομογενείς, τα οποία τον πλήγωσαν. Κατά την παραμονή του εκεί, υποσχέθηκε ότι δεν θα εγκατέλειπε λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια Έλληνες».

Κατά τις 12.00 στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του μαραθωνίου. Κύριοι διεκδικητές της νίκης ο Αμερικάνος Τζόνυ Κέλυ και ο Καναδός Ζεράντ Κοτέ. Ο Κυριακίδης, ακολουθώντας σωστή τακτική, τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2.29.27 που αποτέλεσε τον καλύτερο στην Ευρώπη.

Ο Τζόν Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε  να κερδίσει τον αγώνα, είπε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω αυτόν τον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα. Οι Αμερικάνοί τον αποκάλεσαν απόγονο του Φειδιππίδη και σε ερώτηση του τέθηκε τι ήθελες να κάνουμε για σένα, ενώ του προσφέρθηκαν χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής, απάντησε: «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα». Ο Στέλιος Κυριακίδης μετά τον αγώνα έμεινε για ένα περίπου μήνα στην Αμερική, αποσκοπώντας σε συγκέντρωση βοήθειας για την Ελλάδα, καθώς η νίκη του είχε προκαλέσει συμπάθεια σε Αμερικανούς και κυρίως σε Έλληνες ομογενείς. Το ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν 250.000 δολάρια, ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και τρόφιμα). Η βοήθεια ονομάστηκε «πακέτο Κυριακίδη». Στις 23 Μαΐου 1946 ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ένα εκατομμύριο Έλληνες τον υποδεχθήκαν με τιμές ήρωα. Για πρώτη φορά στην κατοχή φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του.

Μαραθώνιος

Ένας αγώνας που συμβολίζει τη ζωή μας? στην αρχή όλα μοιάζουν ρόδινα, λόγω άγνοιας κινδύνου. Ο εφηβικός παρορμητισμός μας οδηγεί να πατάμε γκάζι, περνάνε τα πρώτα χιλιόμετρα και δεν το καταλαβαίνουμε, έχουμε δυνάμεις και πολύ παρέα στο δρόμο, συνεχίζουμε να καταπίνουμε χιλιόμετρα και η κούραση γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι γύρω μας λιγοστεύουν, υπάρχουν στιγμές που το χαμόγελο επανέρχεται από τη συμπαράσταση  που ρουφάμε από τους ανθρώπους στην άκρη του δρόμου. Και μετά πάλι μόνοι με τον ήλιο και την υγρασία να μας δυσχεραίνουν την προοπτική να προσεγγίσουμε τον αρχικό μας στόχο. Κάποια στιγμή τα πόδια δεν μπορούν άλλο ούτε για να ξανασηκωθούμε, οπότε δεν μας επιτρέπεται ούτε και να πέσουμε και τότε εμφανίζεται ο πιο πολύτιμος αρωγός, η ψυχή, που θα μας οδηγήσει στον τερματισμό με μάτια δακρυσμένα.

Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί κανείς να νοιώσει. Τελικά δε μετράει το ταξίδι ούτε ο προορισμός. Μετράει να μπορεί να γελάει κανείς  στο τέλος της εκάστοτε διαδρομής ζωής. Να γελάει,  με ιδρωμένα μάτια μπροστά στα μάτια όλων, ειδικά αυτών που αγαπάει και πάνω απ? όλα μπροστά στο κακό μας εαυτό που κοιτάει απορημένα με πρησμένα από τα τελευταία χτυπήματα στην περίπτωση του μάτια έχασε την πιο κρίσιμη μάχη που είχε συνηθίσει να κερδίζει. Αυτό είναι τελικά ο μαραθώνιος ? η νίκη απέναντι στο εαυτό μας

Επιμέλεια άρθρου: Καραμούτσος Παναγιώτης